Εφημερίδα "Το Βήμα της Κυριακής", 16/12/2018

" ΠΟΛΙΤΕΙΑ-ΕΚΚΛΗΣΙΑ : ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; "

" Με τη συνταγματική αναθεώρηση και το «προσύμφωνο» Πρωθυπουργού - Αρχιεπισκόπου επανήλθαν στο δημόσιο διάλογο ζητήματα που έμοιαζαν καταδικασμένα στην ακινησία και την αδράνεια.  Αν όχι χωρισμός, μήπως ήρθε η ώρα να γίνει μια ορθολογική μεταρρύθμιση για τη διακριτότητα των εκατέρωθεν ρόλων και τη διασφάλιση θρησκευτικής ελευθερίας και ισότητας;

Πράγματι, στην Ελλάδα έχει παγιωθεί μια νοσηρή κατάσταση, που βλάπτει και την Πολιτεία, και την Εκκλησία, και επιφέρει εκπτώσεις στην προστασία που πρέπει να απολαμβάνουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα σε ένα κράτος δικαίου.  Δεν είναι μόνο για λόγους θεσμικής διαφάνειας που είναι αναγκαίο το ξεκαθάρισμα των ρόλων. Στη χώρα μας έχουμε κληρονομήσει ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο, με την επιβίωση συνταγματικών διατάξεων, τυπικών νόμων, διοικητικών αποφάσεων και πρακτικών, δημιουργεί ένα καθεστώς συγκεκαλυμένης ή και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ευθείας θρησκευτικής επιβολής.

Αυτά τα διαχρονικά ζητήματα ανέδειξε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕλΕΔΑ) το 2005, παρουσιάζοντας μια πρόταση νόμου πλήρως νομοτεχνικά επεξεργασμένη, την επικαιρότητα της οποίας θα συζητήσουμε την προσεχή Δευτέρα, 17 Δεκεμβρίου στις 17.00 στην ΕΣΗΕΑ με ακαδημαϊκούς και πολιτικούς.  Όπως η ΕλΕΔΑ υποστήριζε στην εισηγητική έκθεση, η πρόταση νόμου για τους «καθαρούς ρόλους» υπηρετούσε έναν διπλό σκοπό: απέβλεπε «αφ’ ενός μεν στο να βελτιώσει τις εγγυήσεις της θρησκευτικής ελευθερίας και ισότητας εν όψει των νέων συνθηκών που έχουν επικρατήσει στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Και, αφ’ ετέρου, να δημιουργήσει τις θεσμικές προϋποθέσεις που, σε μεσομακροπρόθεσμη προοπτική, θα επιτρέψουν στην Εκκλησία της Ελλάδος και τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες να αναπτυχθούν σε υγιείς βάσεις στη χώρα μας και να εκπληρώσουν την αποστολή τους, απαλλαγμένες από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κράτους».

Γίναμε τότε στόχος του μακαριστού Χριστόδουλου, αποκληθήκαμε «Διοκλητιανοί» ενώ και ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος θεώρησε σκόπιμο να καταφερθεί περιφρονητικά εναντίον του περιεχομένου και των συντακτών της τότε πρότασης στην τελευταία συνεδρίαση της ΔΙΣ. Φαίνεται πως αλλάζουν οι γνώμες, ακόμα και θρησκευτικών λειτουργών, ανάλογα με τη συγκυρία και το αξίωμα που κατέχουν στην Ιεραρχία.

Το θρησκευτικό συναίσθημα όμως και οι εκδηλώσεις του ούτε επιβάλλονται ούτε αποβάλλονται δια νόμων και εγκυκλίων ή επηρεάζονται από τη νομική μορφή των μητροπόλεων. Ο σεβασμός στο θρήσκευμα διασφαλίζεται από μια έννομη τάξη που αναγνωρίζει την ελευθερία των προσώπων και τιμά έμπρακτα την αυτονομία όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων, ασφαλώς και της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Με την οποία οι δεσμοί της πλειοψηφίας των Ελλήνων ουδέποτε αμφισβητήθηκαν, ούτε έχει κανείς λόγο να υπονομεύσει.  Το πνευματικό έργο και η κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας, ιδιαίτερα προς τους αδύναμους συνανθρώπους μας σε εποχές κρίσης, όχι μόνο δε βλάπτονται αλλά θα είχαν και ιδιαίτερα ωφεληθεί αν η Εκκλησία δεν ήταν οργανωμένη ως μια ιδιότυπη δημόσια υπηρεσία.

Εξάλλου η λύση του θέματος δεν είναι «ανώριμη». Από μετρήσεις της κοινής γνώμης προκύπτει ότι αυξάνονται σταθερά οι πολίτες που αποδέχονται την ανάγκη είτε χωρισμού, είτε των λεγόμενων διακριτών ρόλων Εκκλησίας-Κράτους. Ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων είναι να μιλήσουν με ειλικρίνεια και θάρρος καθώς από μια μεγάλη μεταρρύθμιση, ή έστω από μια σειρά επιμέρους μεταρρυθμίσεων εξορθολογισμού των σχέσεων, στο τέλος θα αποβούν κερδισμένοι και η Πολιτεία, και η Εκκλησία, και το Κράτος Δικαίου.  Πρέπει λοιπόν κάποια στιγμή «βασικοί παίκτες» του πολιτικού συστήματος να πορευθούν με γνώμονα ιδεολογικές αρχές και το γενικό συμφέρον, σε διαβούλευση με τους πάντες, ασφαλώς και με την Εκκλησία, αλλά όχι σε διαπραγμάτευση για τα θεμελιώδη, όχι θέτοντας εκ προοιμίου ως προϋπόθεση τη συναίνεση όλων για όλα.

Αυτή η ψύχραιμη συζήτηση που επιδιώκουμε δεν είναι εύκολο να διοργανωθεί, δεδομένης της συγκυρίας.  Εξάλλου υπάρχουν και αρκετοί που για πελατειακούς ή άλλους ιδιοτελείς λόγους υποδαυλίζουν αντιδράσεις πολιτών, εκμεταλλευόμενοι τη συναισθηματικά φορτισμένη σύνδεση με την παράδοση και την ιστορία.  Χρέος όλων όσων συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο είναι να εξηγήσουν με απλά λόγια ότι ακόμα και αν αναθεωρηθεί το Σύνταγμα και αλλάξουν ορισμένοι νόμοι, κανείς δεν θα τους στερήσει το δικαίωμα να προσευχηθούν στο γλυκό Ιησού Χριστό σε μια εκκλησία, να βαφτίσουν και να κοινωνήσουν τα παιδιά τους και να εισφέρουν τον οβολό τους για τους φτωχούς που βοηθάει η ενορία τους. "

Ένα κείμενο για τη σημασία της κατ' έφεση δίκης του Αμβρόσιου Καλαβρύτων, που κατηγορείται για το ρατσιστικό κήρυγμα μίσους κατά των ομοφυλοφίλων. 

Ευχαριστούμε το Vice για τη φιλοξενία.

https://www.vice.com/gr/article/bjexvw/o-nomotaghs-ambrosios-3anadikazetai?utm_source=vicefbgr&fbclid=IwAR3jWhFkeXqoMGGI3SqT4XLOttuXxbxom3bqsHx0w9s2ec1mTkE87Z3rdUk

«   Ο "Νομοταγής" Αμβρόσιος Ξαναδικάζεται

Μία απόψη λίγο πριν την δίκη του Αμβρόσιου την Τετάρτη.

Το VICE Greece δίνει βήμα σε επιλεγμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη δημιουργία της νέας στήλης "Ρισπέκτ", στην οποία κάθε Δευτέρα θα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα, με τα οποία καταπιάνονται οι συγκεκριμένες οργανώσεις και αξίζουν την προσοχή όλων.  Το συγκεκριμένο άρθρο το υπογράφει ο Γιάννης Φ. Ιωαννίδης, Δικηγόρος, Προέδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Πριν από 40 χρόνια, όταν πολλοί από τους αναγνώστες του VICE δεν είχατε καν γεννηθεί, εξελέγη μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων ο Αμβρόσιος, κατά κόσμον Αθανάσιος Λενής.  Ήταν τότε 40 χρονών και είχε αρκετά ένσημα επί Χούντας στη θρησκευτική υπηρεσία της Χωροφυλακής.  Είχε δηλώσει ότι θα παραιτούνταν τον Αύγουστο του 2018, αλλά αποφάσισε να καθυστερήσει την αποχώρησή του.  Ο λόγος;  Όπως μαθαίνουμε από το katanixis.gr, περιμένει ως το τέλος του έτους δύο πράγματα: αφενός να ξεκινήσουν οι εργασίες στην Παναγία Τρυπητή, αφετέρου να δικαστεί ως εν ενεργεία μητροπολίτης στην κατ’ έφεση δίκη κατά της απόφασης που τον απάλλαξε για το γνωστό μισαλλόδοξο «κήρυγμά» του κατά των ομοφυλοφίλων.

Αυτός ο ιεράρχης, με τον λόγο του, τις πολιτικές παρέες που επιλέγει και την όλη πορεία του, έχει καταστεί εμβληματικό πρόσωπο:  Συμβολίζει τη διαχρονική αντοχή που έχουν στην Ελλάδα, μέσα στο κράτος και τους θεσμούς, καταστάσεις και πρόσωπα που συνιστούν μια μορφή πολιτικής ανωμαλίας.  Γιατί τι άλλο μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι σε ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου ο τρόπος που πολιτεύεται ανενόχλητος ένας μισθοδοτούμενος από το δημόσιο ταμείο μητροπολίτης, που κηρύττει το μίσος, αρνείται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια συμπολιτών μας, αρθρογραφεί με κατάρες και επαινεί δημόσια τη Χρυσή Αυγή;

"Η ομοφυλοφιλία είναι εκτροπή από τους Νόμους της φύσεως! Είναι κοινωνικό κακούργημα! Είναι αμαρτία! Όσοι, λοιπόν, είτε τη βιώνουν, είτε την υποστηρίζουν δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι! Είναι αποβράσματα της Κοινωνίας! (…) αποβράσματα της Κοινωνίας, περιθωριακοί άνθρωποι, ελαττωματίες, εξευτελισμένοι, άνθρωποι του σκότους (…) Ε, λοιπόν, αυτούς τους ξεφτιλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι! Είναι εκτρώματα της φύσεως! Ψυχικά και πνευματικά πάσχουν! Είναι άτομα με νοητική διαταραχή! Δυστυχώς, αυτοί είναι τρις-χειρότεροι και πολύ πιο επικίνδυνοι από κάποιους, που ζουν στα τρελοκομεία! Μην διστάζετε, λοιπόν! Όταν και όπου τους συναντάτε, φτύστε τους! Μην τους αφήνετε να σηκώνουν κεφάλι! Είναι επικίνδυνοι!"

Αυτά τα λόγια που κάποιοι συνάνθρωποί μας ένιωσαν ότι τους "σφίξανε σαν πένσα", είναι ο ορισμός της ρητορικής μίσους και όταν εκφέρονται από πρόσωπα με επιρροή –μάλιστα, δημόσιους λειτουργούς- συνιστούν εγκλήματα. »

Στην Εφημερίδα "Τα Νέα" για τη συνταγματική αναθεώρηση και την πρόθεση συμφωνίας Πρωθυπουργού – Αρχιεπισκόπου :

«  Κράτος - Εκκλησία: τα λεφτά δεν φέρνουν τον χωρισμό

1. Ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους θα ήταν μια προοδευτική μεταρρύθμιση, επωφελής και για τα δύο μέρη. Δεν γίνεται, ούτε σε αυτό το αναθεωρητικό εγχείρημα. Οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις προωθούνται βέβαια με δημοκρατικά μέσα, δεν είναι αποκλειστική υπόθεση επιστημόνων ή φωτισμένων ελίτ. Στην Ελλάδα όμως σχεδόν κανείς, ούτε από την Κυβέρνηση, ούτε από την αντιπολίτευση, δεν επιδιώκει το χωρισμό.

2. Η θρησκευτική ελευθερία και ισότητα είναι απολύτως αναγκαίες συνιστώσες ενός Δημοκρατικού Κράτους Δικαίου. Δεν (θα έπρεπε να) είναι προς διαπραγμάτευση με κανέναν, δεν χρειάζεται Συνταγματική Αναθεώρηση για να εκλείψουν διατάξεις και πρακτικές θρησκευτικής επιβολής. Μια συνεκτική δημόσια πολιτική, που περιλαμβάνει νομοθετικές πρωτοβουλίες και αλλαγή νοοτροπίας Κυβέρνησης και Διοίκησης θα αρκούσε για να λύσει τα περισσότερα προβλήματα. Αλλά δεν την είδαμε παλιότερα, δεν τη βλέπουμε και τώρα.

3. Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου είχε δημοσιεύσει ήδη από το 2005 μια ολοκληρωμένη πρόταση νόμου για τις σχέσεις Πολιτείας – Εκκλησίας. Λίγα έκτοτε νομοθετήθηκαν και ακόμα λιγότερα υλοποιήθηκαν, πχ ακόμα δεν υπάρχει πρακτική δυνατότητα αποτέφρωσης. Ποινικές διατάξεις όπως η βλασφημία παραμένουν σε ισχύ και εφαρμόζονται επιλεκτικά προσβάλλοντας την ελευθερία του λόγου και της τέχνης, θρησκευτικές κοινότητες, ακόμα και άλλες ορθόδοξες εκκλησίες, βρίσκονται αντιμέτωπες με την πανταχού παρούσα πρωτοκαθεδρία της Εκκλησίας της Ελλάδας. Οι εκπρόσωποι της οποίας απαιτούν να έχουν καθοριστικό λόγο σε όλα, κάποιες φορές με την «ευλογία» πολιτικών κομμάτων και πολιτειακών θεσμών. 

4. Ευλόγως θα ανέμενε κανείς ότι η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος παρέχει την ευκαιρία για την αντιμετώπιση ορισμένων από αυτές τις παθογένειες. Αν όχι χωρισμός, έστω διακριτοί και καθαροί ρόλοι. Γίνεται;

5. Στην πρόταση αναθεώρησης που κατατέθηκε από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν θετικές προτάσεις, όπως ο «πολιτικός όρκος» των κρατικών αξιωματούχων (Προέδρου Δημοκρατίας, Βουλευτών, δημόσιων λειτουργών και υπαλλήλων). Θεσπίζεται ωστόσο και συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών στον θρησκευτικό όρκο, με ελεύθερη επιλογή μεταξύ αυτού και του πολιτικού, ενώ στην ισχύουσα διάταξη ο νόμος ορίζει ελεύθερα τον τύπο κάθε όρκου.

6. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι διακηρύσσεται η θρησκευτική ουδετερότητα του κράτους. Εντούτοις, στο ίδιο άρθρο 3 του Συντάγματος παραμένει η «επικρατούσα θρησκεία». Ο όρος αυτός ορθώς διευκρινίζεται στην πρόταση ότι δεν αποτελεί αναγνώριση επίσημης κρατικής θρησκείας και δεν επιφέρει καμία δυσμενή συνέπεια σε βάρος άλλων θρησκευμάτων και στην απόλαυση του δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας. Όλα αυτά, σύμφωνα με την απολύτως κρατούσα στην επιστήμη γνώμη διασφαλίζονται ήδη στο ισχύον Σύνταγμα, που καθιερώνει την ανεξιθρησκεία. Δυστυχώς, το Συμβούλιο Επικρατείας αποφάνθηκε πρόσφατα κατά πλειοψηφία ότι το άρθρο 3 σε συνδυασμό με το άρθρο  16 του Συντάγματος, που περιλαμβάνει την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης στην αποστολή της εκπαίδευσης, επιβάλλουν την κατήχηση στο σχολείο με βάση το δόγμα της επικρατούσας θρησκείας. Η τύχη της προσθήκης της  θρησκευτικής ουδετερότητας και της ερμηνείας της επικρατούσας θρησκείας στην πρόταση αναθεώρησης θα κριθεί στην επόμενη Βουλή. Προς το παρόν πάντως ελπίζουμε να μην ενισχύσει τα απολύτως μειοψηφικά στη συνταγματική θεωρία επιχειρήματα ότι με το ισχύον Σύνταγμα το κράτος μας δεν είναι θρησκευτικά ουδέτερο, ότι ο όρος επικρατούσα θρησκεία έχει κανονιστικό περιεχόμενο, ότι η Πολιτεία οφείλει να θρησκεύει, να προσεύχεται και να κατηχεί. Είναι ευθύνη όλων, πρωτίστως μάλιστα όσων πολιτικών κομμάτων αντιτίθενται στην αναθεώρηση του άρθρου 3, τουλάχιστον να διευκρινίσουν ρητώς ότι η θέση τους δεν προωθεί μια τέτοια οπισθοδρόμηση.

7. Τέλος ήρθαν οι ανακοινώσεις Πρωθυπουργού-Αρχιεπισκόπου περί πρόθεσης συμφωνίας για θέματα περιουσίας και μισθοδοσίας του κλήρου. Άλλοι, αρμοδιότεροι, οφείλουν να αποτιμήσουν τις οικονομικές της συνέπειες. Ούτε χωρισμός πάντως δεν είναι η έξοδος των κληρικών από την ενιαία αρχή πληρωμών, ενώ θα συνεχίσουν να είναι υπάλληλοι νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, ούτε θρησκευτικά ουδέτερο είναι ένα κράτος που αναλαμβάνει εις το διηνεκές την υποχρέωση «επιδότησης» για μία μόνο θρησκευτική κοινότητα. »

Νέα σύνθεση Διοικητικού Συμβουλίου 

της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

« Αγαπητά μέλη, 

Σας γνωστοποιούμε αλλαγές που έγιναν στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.  Κατόπιν αποχώρησης της Κλειούς Παπαπαντολέων από τη θέση της Προέδρου εξαιτίας αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων, Πρόεδρος του ΔΣ μέχρι και τις επόμενες εκλογές αναλαμβάνει ο Γιάννης Ιωαννίδης και Β’ Αντιπρόεδρος η Κλειώ Παπαπαντολέων. Επίσης, από το ΔΣ αποχωρεί ο Στέργιος Κοφίνης, λόγω επαγγελματικού κωλύματος.  Τη θέση του ως τακτικό μέλος καταλαμβάνει η Στεύη Κίτσου.

Ως εκ τούτου, το ΔΣ συγκροτείται ως εξής:

Πρόεδρος: Γιάννης Ιωαννίδης 

Α’ αντιπρόεδρος: Βασίλης Παπαστεργίου  

Β’ αντιπρόεδρος: Κλειώ Παπαπαντολέων

Γενικός Γραμματέας: Χρήστος Ηλιάδης  

Ταμίας: Κυριάκος Αγγελάκος

Μέλη: 

Ανδρέας Τάκης 

Λευτέρης Παπαγιαννάκης 

Χαλήλ Μουσταφά 

Σταυρούλα (Στεύη) Κίτσου 

Αναπληρωματικά μέλη: Αλέξανδρος Κεσσόπουλος, Αφροδίτη Μπαμπάση. » 

http://www.hlhr.gr/%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%84/?fbclid=IwAR3Y4_R0qEkQACNE4nfA6fgEg-LprDMe4CF_KnvEv0_1Fy87dHB5NPPLZbI

Απόσπασμα από τη συζήτηση  "Σχολείο και Θρησκευτική Ελευθερία", που διοργάνωσε στις 19/9/2018 η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, με αφορμή την αίτηση ακύρωσης για τον εκκλησιασμό και την προσευχή στα σχολεία.
Ολόκληρο το video είναι διαθέσιμο εδώ https://www.youtube.com/watch?v=ctDYRzrrlnU

Η θρησκευτική ελευθερία στην εκπαίδευση ενώπιον του Συμβουλίου Επικρατείας.

Σήμερα είχα την τιμή να εκπροσωπήσω την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, έναν εκπαιδευτικό και δύο γονείς στην Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας, όπου εκδικάστηκαν αφενός μεν η δική μας αίτηση ακύρωσης, που αφορά τον εκκλησιασμό και την προσευχή και είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς μελών της Ένωσης, αφετέρου άλλες τέσσερις, που αφορούσαν το μάθημα των θρησκευτικών. 

Ξεκίνησα την αγόρευσή μου επισημαίνοντας τη σύμπτωση ότι σήμερα που εμείς προβάλλουμε λόγους για την κατάργηση της σχολικής προσευχής, είναι του Ιωνά του Προφήτη, ο οποίος ως γνωστόν προσευχόταν τρεις μέρες μέσα στην κοιλιά του κήτους έως ότου εισακουσθεί και απελευθερωθεί.  Όπως όμως διάβασα κάπου, το κύριο δίδαγμα της ιστορίας του Ιωνά έχει να κάνει με την αξία της αναγνώρισης εκ μέρους του, του λάθους του. Συνεπώς, αν κάτι έχουμε να διδαχθούμε από τον Ιωνά είναι ότι και θεοσεβούμενοι άνθρωποι, μάλιστα προφήτες, μπορεί να σφάλλουν, και είναι μεγάλη αρετή η συνειδητοποίηση ενός λάθους και η μέριμνα για την επανόρθωση των συνεπειών του. 

Ελπίζουμε λοιπόν κι εμείς ότι το Συμβούλιο Επικρατείας, που έχει στο παρελθόν κάνει εμβληματικές νομολογιακές τομές προώθησης του Κράτους Δικαίου, θα αναστοχασθεί πάνω στην πρόσφατη νομολογία του για τα θρησκευτικά. 

Σε κάθε περίπτωση, ο εκκλησιασμός και η προσευχή δεν είναι μάθημα, αποτελούν λατρευτικές πρακτικές. Από τις οποίες μάλιστα, ιδιαίτερα από την καθημερινή προσευχή, είναι και πρακτικά ανέφικτη η εξαίρεση, ενώ η απαίτηση να δηλώσουν οι γονείς ότι δεν είναι οι ίδιοι ή το παιδί τους χριστιανοί ορθόδοξοι, προκειμένου να μη συμμετέχει σε αυτές, προσβάλλει τη θρησκευτική ελευθερία. 

Δείτε τώρα πώς έλυσε το θέμα αυτό το Supreme Court των ΗΠΑ, το 1962 ήδη. 

Παραθέτω από τη διδακτορική διατριβή του Αναστάσιου Μαρίνου, τέως Αντιπροέδρου του ΣτΕ, με τίτλο «Η θρησκευτική ελευθερία»: 

«Χαρακτηριστική είναι εν προκειμένω η υπόθεση η οποία απασχόλησε το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Εις τα σχολεία της Νέας Υόρκης απηγγέλλετο καθ’ εκάστην υπό των μαθητών μία προσευχή αποτελούμενη εξ είκοσι δύο λέξεων και τελείως άχρους εξ απόψεως δόγματος ή θρησκείας, έχουσα δε επί λέξει ως ακολούθως: "Πανίσχυρε Θεέ, γνωρίζουμε ότι εξαρτώμεθα από εσέ, σε παρακαλούμε ευλόγησον ημάς, τους γονείς μας, τους διδασκάλους μας και την χώρα μας".  Η απαγγελία της προσευχής διήρκει περίπου 10 δευτερόλεπτα, δεν ήτο δε υποχρεωτική η παρουσία των μαθητών κατ’ αυτήν. 

Το Ανώτατο Δικαστήριο, επιληφθέν (1962) της υποθέσεως επί τη προσφυγή της μητρός ενός των μαθητών, ισχυριζομένης ότι ούτω κατεπιέζετο η θρησκευτική συνείδησις του υιού της μη έχοντος την πνευματική ωριμότητα και το θάρρος να απόσχη της προσευχής, απηγόρευσε, μειοψηφούντος ενός μόνο δικαστού, την απαγγελία της προσευχής ταύτης, ως παραβιαζούσης το 1ον Amendment του Συντάγματος (Βλ. την απόφαση Engel v. Vitale 370 U.S. 421(1962).»

Και στα δικά μας.

Στη συζήτηση  "Σχολείο και Θρησκευτική Ελευθερία", που διοργάνωσε η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, με αφορμή την αίτηση ακύρωσης για τον εκκλησιασμό και την προσευχή στα σχολεία.

Υποχρεωτική προσευχή και εκκλησιασμός στο σχολείο.

Η αγαπημένη μου γιαγιά Αριστέα, δασκάλα στα νιάτα της, θεοσεβούμενη αλλά καθόλου θρήσκα, μου είχε μάθει, μαζί με την προπαίδεια και τις δασυνόμενες λέξεις, αυτήν την ωραία προσευχή: "Κύριε των δυνάμεων, μεθ' ημών γενού. Άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν εν θλίψεσι ουκ έχομεν. Κύριε των δυνάμεων ελέησον ημάς". Μου άρεσε, με προβλημάτιζε, μέχρι περίπου την εφηβεία με αφορούσε το θέμα αν υπάρχει θεός. Αλλά όλα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με τη γραφειοκρατική τελετουργία του σχολείου, όπου κι εγώ και άλλοι "καλοί μαθητές" λέγαμε εναλλάξ κάτι προσευχές που είχαμε μάθει "απέξω" και τις απαγγέλαμε όπως λέμε στο στρατό "διατάξτε" και στο δικαστήριο "παρίσταται δια". 

Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έχει επιληφθεί του θέματος από το 1962. 

Στη μείζονα Ολομέλεια του δικού μας Συμβουλίου Επικρατείας θα εκδικαστεί η αίτηση ακύρωσης που υποβάλαμε την ερχόμενη Παρασκευή, αφορμή να συζητήσουμε ξανά τα ζητήματα της θρησκευτικής ελευθερίας στην εκπαίδευση την Τετάρτη, 19/09, και ώρα 18.30, στη Στοά του Βιβλίου, με ένα ενδιαφέρον πάνελ. 

Η Ένωση επαναφέρει ψηλά στην ατζέντα της τις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας. Καλή δικαστική, σχολική και δικαιωματική χρονιά.

« ΔΤ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

http://www.hlhr.gr/%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CF%81%CE%B7%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B1/

Με αφορμή τη συζήτηση στην Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας της αίτησης ακύρωσής μας για τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό και την καθημερινή προσευχή στα σχολεία, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕλΕΔΑ) διοργανώνει ανοιχτή εκδήλωση – συζήτηση για τη θρησκευτική ελευθερία στο σχολείο στις 19 Σεπτεμβρίου, ώρα 18.30, στη Στοά του Βιβλίου.

Σε μία περίοδο που οι σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας αποτελούν εκ νέου αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης αλλά και δικαστικών αντιδικιών, τόσο με τις πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας για τη διδασκαλία των θρησκευτικών, όσο και με την επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση, η ΕλΕΔΑ επαναφέρει στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα της προστασίας της θρησκευτικής ελευθερίας και της ανεξιθρησκείας στον ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης. 

Πώς προστατεύει ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου την προσωπικότητα, τα δικαιώματα, τα προσωπικά δεδομένα μαθητών και γονιών στο σχολείο; 

Μπορεί η συνταγματική υποχρέωση ανάπτυξης της θρησκευτικής συνείδησης στην εκπαίδευση να δικαιολογεί αυταρχικές πρακτικές και γραφειοκρατικές τελετουργίες, εις βάρος της ελεύθερης διαμόρφωσης της προσωπικότητας των ανηλίκων αλλά και των δικαιωμάτων των γονέων που δεν επιθυμούν την υποχρεωτική συμμετοχή των παιδιών τους σε λατρευτικές πρακτικές; 

Σε μια εποχή που οι ισορροπίες στις σχέσεις κράτους και θρησκευτικών κοινοτήτων δοκιμάζονται εκ νέου παγκοσμίως και ειδικότερα και στην Ευρώπη, στην Ελλάδα ο διάλογος πρέπει και μπορεί να συνεισφέρει στην ανάδειξη των θεμελιωδών επιταγών του Κράτους Δικαίου.

Στη συζήτηση που θα συντονίσει ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος θα συμμετέχουν οι: Σταύρος Θεοδωράκης, Επικεφαλής κόμματος Το Ποτάμι, Νίκος Φίλης, πρώην Υπουργός Παιδείας, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, Κωνσταντίνος Μενουδάκος, Πρόεδρος ΑΠΔΠΧ, πρώην Πρόεδρος ΣτΕ. Σύντομες παρεμβάσεις για τον εκκλησιασμό και την προσευχή θα γίνουν από το Γιάννη Φ. Ιωαννίδη, δικηγόρο, Αντιπρόεδρο της ΕλΕΔΑ και Κλεάνθη Βουλαλά, εκπαιδευτικό που συνυπογράφει την αίτηση ακύρωσης της ΕλΕΔΑ. Θα ακολουθήσει συζήτηση.

ΠΟΤΕ: Τετάρτη, 19 Σεπτεμβρίου 2018, και ώρα 18:30 μμ

ΠΟΥ: Αίθουσα Λόγου της Στοάς του Βιβλίου, Πεσμαζόγλου 5 και Σταδίου, Αθήνα »

3 του Σεπτέμβρη.

Ως γενέθλιο γεγονός είναι καθοριστικής πολιτικής σημασίας και με θετικό πρόσημο στο αλγεβρικό άθροισμα, ό,τι κι αν ψήφισε ή ψηφίζει κανείς - οι αγιοποιήσεις και οι δαιμονοποιήσεις είναι για τους ταλιμπάν.  Ως κείμενο όμως είναι απολύτως ταυτισμένο με την εποχή του.  Ελάχιστοι πια αναφέρονται στη Διακήρυξη ή τσιτάρουν έστω κάποια φράση της. Παραμένει ωστόσο χρήσιμη η αναδρομή στα γραπτά, τις φωτογραφίες, την ατμόσφαιρα μιας πολύ πιο αισιόδοξης εποχής - το 1974 (και όχι το 1973...) μόλις είχε τελειώσει η χούντα να θυμίσουμε, η χώρα προσπαθούσε να ξαναβρεί το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό νήμα της δεκαετίας του '60. Θα το ξανάβρουμε ελπίζω, αν όχι στους μπαξέδες, σε όποιο άλλο τόπο ευνοεί την κοινωνική απελευθέρωση τον 21ο αιώνα, θα το βρούμε, πού θα πάει.

Σημερινό μου άρθρο στην Εφημερίδα "Καθημερινή" για τις αλλαγές στο εκλογικό σύστημα στην Αυτοδιοίκηση και την απόπειρα να εμφανισθεί ότι γίνεται "κάτι αριστερό" :

“ Κλεισθένη, πες κάτι αριστερό ! ”

http://www.kathimerini.gr/974144/opinion/epikairothta/politikh/kleis8enh-pes-kati-aristero

“ Ο Νάνι Μορέτι, στην ταινία του «Απρίλης» του 1998, σε μια διάσημη σκηνή όπου παρακολουθεί προεκλογικό debate, εκρήγνυται κατά του ηγέτη της Κεντροαριστεράς Μάσιμο ντ’ Αλέμα γιατί δεν αντιδρά και παραμένει βουβός απέναντι στον Μπερλουσκόνι που ρητορεύει, φωνάζοντας προς την τηλεόραση: «Ντ’ Αλέμα πες κάτι αριστερό! Πες κάτι κι ας μην είναι αριστερό! (…) Πες κάτι!»

Είκοσι χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα, υπάρχει προφανής ανάγκη να εμφανισθεί ότι γίνεται κάτι το αριστερό. Ή έστω ότι γίνεται κάτι με τους θεσμούς, μια που στην οικονομία οι αποφάσεις δεν φαίνονται ριζοσπαστικά αριστερές. Όσο η Κυβέρνηση αποδεικνύεται ο καλύτερος μαθητής στο μνημονιακό διαγώνισμα, εισπράττοντας τους επαίνους αυτών που θα έβαζε να χορεύουν, άλλο τόσο χρειάζεται «ένα αφήγημα» που να περιέχει και «κάτι αριστερό», μετά από τόσες διαψεύσεις.

Έχουμε λοιπόν ανακοινώσεις για μια αναθεώρηση «ναι και όχι» στις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας από εδώ, πολλή μάχη κατά της διαπλοκής από εκεί και στο μέσον ολίγη από απλή αναλογική στην Αυτοδιοίκηση.

Είναι, πράγματι, εντυπωσιακό ότι στον ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν φρόντισαν, ούτε καν όταν έγιναν Υπουργοί εν αναμονή, να διαμορφώσουν μια κάπως συγκροτημένη αντίληψη για το Κράτος. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε να παρουσιάζεται μετά από κυοφορία τριών ετών ως μεταρρύθμιση.

Ένα σχέδιο νόμου με αρχαιοπρεπές όνομα, του καημένου του Κλεισθένη, όπου το μόνο που αλλάζει ουσιαστικά είναι ο εκλογικός νόμος. Περί αρμοδιοτήτων, αποκέντρωσης, μείωσης της γραφειοκρατίας, εξυπηρέτησης του πολίτη, αναπτυξιακού σχεδιασμού, ριζικής μεταρρύθμισης έστω του συστήματος διακυβέρνησης Δήμων και Περιφερειών, ούτε λόγος.

Ο Κλεισθένης θεσπίζει μεν την απλή αναλογική για την εκλογή των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων, χωρίς «κατώφλι» ποσοστού για την εκλογή συμβούλων, αλλά Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες θα εκλέγονται με την απόλυτη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, αν χρειαστεί σε δύο γύρους. Αυτά σχεδιάζονται από την Κυβέρνηση με την πιο διχαστική και πολωτική ρητορική μεταπολιτευτικά, υποτίθεται για λόγους αντιπροσωπευτικότητας αλλά και για να αποκτήσουμε… κουλτούρα συναινέσεων.

Το προτεινόμενο σύστημα ανάδειξης των τοπικών αρχών είναι γεμάτο αντιφάσεις. Το μονοπρόσωπο όργανο (Δήμαρχος, Περιφερειάρχης) θα έχει αυξημένη νομιμοποίηση αλλά σε πολλούς ΟΤΑ δεν θα διαθέτει στο βουλευόμενο συλλογικό όργανο πλειοψηφούσα ομάδα, ώστε να είναι δυνατή η συνεκτική εφαρμογή ενός προγράμματος. Και τούτο χωρίς καμία δικλείδα ασφαλείας σε περίπτωση ακυβερνησίας και αδυναμίας λήψης αποφάσεων.

Στο κυβερνητικό σχέδιο εντάσσεται επίσης η ενθάρρυνση του πολιτικού κατακερματισμού. Ενισχύεται έτσι η τάση να αποκτήσουν ρόλο στη διαχείριση των τοπικών υποθέσεων πάσης φύσεως και προελεύσεως παράγοντες ή και φασιστικές δυνάμεις, που ήταν περιθωριοποιημένες ως τώρα στην Αυτοδιοίκηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ομολογεί με αυτό το σχέδιο νόμου ότι θα χάσει και τις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.

Ο Κλεισθένης ο ίδιος, μέγας δημοκράτης και ριζοσπάστης στην εποχή του, είναι δυστυχώς ανήμπορος να αντιδράσει στην καπηλεία του ονόματός του, έτσι όπως τον βάζουν με το στανιό να συνδεθεί με «κάτι το αριστερό». Για όποιον ωστόσο ενδιαφέρεται να μάθει για το έργο του πρέπει να θυμίσουμε ότι θέσπισε, εκτός από την αλλαγή των «εκλογικών περιφερειών» και του «εκλογικού συστήματος» και ένα διαφορετικό τρόπο ανάδειξης ορισμένων πολιτειακών οργάνων, την κλήρωση. Είναι κι αυτό μια ιδέα, μετά τα όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια…  ”

Για τη Λύντια – Ελευθερία Ιωαννίδου Dubouis

https://www.cretalive.gr/opinions/gia-th-lyntia-eleytheria-ioannidoy-dubouis

«  Μαζί με τον Ιούνιο, έφυγε και η αγαπημένη μας θεία Λύντια, 84 ετών, στη Γαλλία, στο Aix-en-Provence, την πόλη που ζούσε τα τελευταία πολλά χρόνια με το σύζυγό της Louis Dubouis.

Η Λύντια είχε και δεύτερο όνομα, Ελευθερία, γιατί είχε βαφτιστεί όταν ο πατέρας της Γιάννης Ιωαννίδης, δικηγόρος από τη Σητεία, ήταν έγκλειστος στις φυλακές λόγω της συμμετοχής του στο βενιζελικό Κίνημα του 1935.  Μαζί με τη μητέρα της Αριστέα, το γένος Περάκη, ήταν ένα ζευγάρι γονιών ιδιαίτερα δραστήριων και προοδευτικών.  Ο Γιάννης Ιωαννίδης μάλιστα έλεγε, εξηγώντας την απόφαση να μαθαίνουν τα παιδιά του ξένες γλώσσες από πολύ μικρή ηλικία, ότι "εμένα η κόρη μου θα γυρνάει την Ευρώπη μόνη της από 16 χρονών".

Η πραγματοποίηση αυτής του της προσδοκίας καθυστέρησε λίγο, γιατί μεσολάβησε η Κατοχή, η συμμετοχή του στην Αντίσταση και, το 1944, τον σκότωσαν οι Γερμανοί.  Η Λύντια, παιδί δέκα χρονών, έζησε το τραγικό αυτό γεγονός, εξαιτίας του οποίου για κάποια χρόνια μετά υπήρξε και λίγο μητέρα για τα μικρότερα τρία αδέρφια της. Η οικογένεια μετακόμισε στο Ηράκλειο, όπου η Λύντια τελείωσε το Λύκειο Κοραής, έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Πάντειο.

Σπούδασε δουλεύοντας, πήρε χωρίς καθυστέρηση το πτυχίο της και έφυγε για Μεταπτυχιακά στο Παρίσι, όπου διέμενε σε μια οικογένεια και πρόσεχε το παιδί τους, προκειμένου να ανταποκριθεί στις δαπάνες διαβίωσής της.  Στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού της παρακολούθησε ένα σεμινάριο στη Χάγη. Εκεί, μπροστά στα σκαλιά της πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης, που για κάποιο λόγο ήταν μια μέρα κλειστή, μια μέρα όμως που η τύχη χαμογελούσε και η μοίρα έπαιζε όμορφα παιχνίδια, γνώρισε το σύντροφο της ζωής της, τον μετέπειτα καθηγητή Δημοσίου και Ευρωπαϊκού Δικαίου Louis Dubouis. Ο οποίος ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα εκτός από τη Λύντια και την Κρήτη, από την πρώτη του επίσκεψη.

Αγαπήθηκαν για 57 χρόνια.  Γεμάτα χρόνια, στα οποία εκείνη αφοσιώθηκε στο σύζυγό της, έκανε δύο καλά παιδιά, συμπαραστάθηκε στα τρία αδέρφια της, το Φοίβο και την Κάτια, που φυλακίστηκαν από τη Δικτατορία και το Μάριο που διωκόταν και διέφευγε στο εξωτερικό και βέβαια στη μητέρα της που δεχόταν ένα ακόμα πλήγμα.

Έφτιαξε το πιο φιλόξενο σπιτικό που μπορεί να φαντασθεί άνθρωπος.  Όσοι Έλληνες έκαναν σπουδές στη Grenoble και το Aix-en-Provence, πολλοί μάλιστα γνωστοί καθηγητές Νομικής σήμερα, ένιωσαν τη φροντίδα της για όλα τους τα προβλήματα, τη ζεστασιά της όταν κάθε χρόνο τους μάζευε για λουκούλλεια γεύματα σπίτι της, "κάτω απ’ τη φτερούγα της", όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε κάποιος.

Ερχόταν κάθε καλοκαίρι με όλη την οικογένεια στο Ηράκλειο και στη Σητεία, όπου μάλιστα αγόρασαν με το Λουί για να το σώσουν από την καταστροφή το παλαιότερο και πιο όμορφο σπίτι της πόλης.  Ένα διατηρητέο που υπάρχει σε βενετσιάνικες γκραβούρες, με τούρκικο χαγιάτι, κατά την επισκευή του οποίου ανακαλύφτηκε μια στρατιωτική επιγραφή στα γαλλικά, μαρτυρία από την εποχή λίγο πριν την ένωση της Κρήτης.

Η Λύντια ήταν ένας γενναίος, έντιμος και δοτικός άνθρωπος.  Ήταν και φιλοσοφημένη και προοδευτική με τον τρόπο της. Αν και δεν διακρινόταν για το χιούμορ της, τη φορά που θυμάμαι να γελάμε μέχρι δακρύων ως οικογένεια ήταν με την αντίδρασή της όταν το 2015, σε μια σπάνια συνεύρεση, μετά από δεκαετίες, και των τεσσάρων αδερφιών στο πατρικό σπίτι στη Σητεία, ήρθε η κουβέντα στο θέμα της μετά θάνατον κατοικίας.  Δεν ήθελε να επιβαρύνει κανέναν ούτε κατά τη διάρκεια της ζωής της ούτε μετά θάνατον. Εμείς βέβαια, όταν τον Αύγουστο έρθει ο αγαπημένος της Louis στην Κρήτη, θα βρούμε τον κατάλληλο τρόπο να την τιμήσουμε.  »

Άρθρο μου στο “epoli.gr” 

και στην ηλεκτρονική & έντυπη έκδοση του Περιοδικού “ΠΟΛΗ + ΠΟΛΙΤΙΚΗ” 

«  Ο Κλεισθένης και το τέλος της αυταπάτης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση »

https://www.epoli.gr/kleisthenis-telos-aytapatis-stin-a-97393.html?category_id=82

« Tο ν/σ του Υπουργείου Εσωτερικών έχει επιτύχει ήδη ένα αναμφισβήτητης βαρύτητας πολιτικό αποτέλεσμα.  Τι και εάν ο χρόνος διαβούλευσης περιορίστηκε ασφυκτικά σε ελάχιστες ημέρες, κατά παραβίαση των διατάξεων περί καλής νομοθέτησης.  Τι και εάν το περιεχόμενό του δεν αποτελεί παρά εκτενέστατη αντιγραφή πολυάριθμων σελίδων άλλων νόμων, όπως ο Καλλικράτης (ν.3852/2010) - που θα καταργούσαν -, ο Κώδικας Δήμων (ν.3463/2006), ο Νόμος περί Ενεργειακών Κοινοτήτων (ν. 4513/2018).

Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των διατάξεών του στερείται σοβαρότητας, δεν αναιρεί το πολιτικό αποτέλεσμα που αυτό το βιαστικό σκαρίφημα έχει ήδη επιτύχει:  την ενεργοποίηση της αυτοδιοικητικής οικογένειας σε όλη τη Χώρα με την καθολική εναντίωση των αυτοδιοικητικών Α’ και Β΄ βαθμού για ένα ζήτημα που αφορά όλους μας.

Από τα 220 Δημοτικά Συμβούλια που ήδη πήραν αποφάσεις, το 92% συντάχθηκε με την κεντρική θέση και της Κ.Ε.Δ.Ε. και της ΕΝ.ΠΕ. ότι αυτό το κείμενο δεν μπορεί να αποτελέσει βάση για συζήτηση, ενώ και στις Αποφάσεις του υπολοίπου 8% εμπεριέχονται επιφυλάξεις.  Μάλιστα η αυτοδιοικητική κινητοποίηση συνοδεύτηκε από έντονο ενδιαφέρον των δημοτών, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην ελληνική περιφέρεια να αφιερώνουν εκτενή ρεπορτάζ και εκπομπές για το περιεχόμενο του ν/σ.

Μια πρώτη εξήγηση για την ενεργοποίηση των αυτοδιοικητικών αντανακλαστικών είναι ο εξόφθαλμα επιθετικός χαρακτήρας του ν/σ απέναντι σε όσους νίκησαν στις εκλογές του 2014.  Ο “Κλεισθένης Ι” περιλαμβάνει διατάξεις εμπρηστικές, σαν να ήθελε - σκοπίμως - να στοχοποιήσει όσους σήμερα υπηρετούν την Αυτοδιοίκηση. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι ρόλο επιτελεί σε ένα - υποτίθεται - μεταρρυθμιστικό ν/σ η εκ νέου επιδείνωση της διάταξης περί θέσης αιρετών σε αργία, όπως και η αντισυνταγματική στέρηση του δικαιώματος εκλέγεσθαι όλων όσοι βοηθούν τους νυν Αιρετούς, ήδη από τις επόμενες εκλογές, χωρίς μεταβατική διάταξη.  Αλλά και σωρεία αλλαγών, χωρίς ίχνος μεταρρυθμιστικής συνοχής, όπως π.χ. η προσθήκη Μέρους Τρίτου περί ΦΟΔΣΑ, προτάσεων που η Κυβέρνηση γνωρίζει ότι έχουν επανειλημμένως απορριφθεί από την Τ.Α. ή η σύσταση Επιτροπής περί δημοτικών εκτάσεων, χωρίς συμμετοχή εκπροσώπου της Τ.Α.

Είναι εμφανές ότι το ν/σ εντέχνως, σε κάθε σημείο, γράφτηκε για να διεγείρει την αυτοδιοικητική αντίδραση, όπως και όλοι οι χειρισμοί του Υπουργείου.  Σε αυτό τουλάχιστον είναι συνεπής η Κυβέρνηση, με την προσφιλή της μέθοδο για τη συνεχή ανάδειξη διχαστικών δίπολων και την εχθρότητα εναντίον όσων θεωρεί αντιπάλους, επειδή δεν τους ελέγχει.

Το θετικό είναι πάντως ότι η Αυτοδιοίκηση δεν εγκλωβίστηκε στην παραπλανητική ατζέντα της κυβερνητικής προπαγάνδας.  Συστρατεύθηκε ενάντια στην απόπειρα αλλοίωσης του ίδιου του θεσμού της τοπικής δημοκρατίας, αναδεικνύοντας τη στρεβλή ταυτότητα του συνολικού πλέγματος που υφαίνουν οι επιμέρους τροποποιήσεις στον τρόπο εκλογής και λειτουργίας αυτοδιοικητικών οργάνων.

Βασική ιδιότητα του Κλεισθένη Ι είναι η απόλυτη αναντιστοιχία ανάμεσα στο κυβερνητικό αφήγημα και στις πραγματικές τους επιδιώξεις.  Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις και ικανότητες για να αντιληφθεί κανείς ότι η απλή και άδολη αναλογική αποτελεί ένα επικοινωνιακό ευφυολόγημα που ουδεμία σχέση έχει με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου.  Πως τα συνθήματα περί γενναίας ενδοδημοτικής αποκέντρωσης, ενίσχυσης της συλλογικής λήψης αποφάσεων, εμβάθυνσης της τοπικής δημοκρατίας, αναιρούνται από το ίδιο το γράμμα των διατάξεων.

Αρκεί να αναφερθεί η αύξηση του αριθμού των Κοινοτήτων που θα διοικούνται από μονοπρόσωπο και όχι από συλλογικό όργανο (που από έως 300 κατοίκους, με το νομοσχέδιο θα είναι όσες Κοινότητες έχουν έως 500 κατοίκους), ενώ θεσπίζεται η έμμεση εκλογή του Προέδρου του Συμβουλίου Κοινοτήτων άνω των 500 κατοίκων, με διαδικασία που δεν διασφαλίζει την αντιστοίχιση λαϊκής βούλησης και προσώπου Προέδρου.

Το κύριο όμως είναι ότι, αφενός επιχειρείται η θεσμική ναρκοθέτηση του Δημάρχου και Περιφερειάρχη, με διαρκή εμπόδια και διαδικαστικές παγίδες που τον καθιστούν εξαρτημένο από τις επιδιώξεις, κάθε είδους, όσων ο λαός δεν θα χρήσει νικητές, αφετέρου η αλλοίωση της έννοιας “Συνδυασμός”, “Παράταξη”, με αδιαφανείς διαδικασίες και κίνητρα που προωθούν τις ανεξαρτητοποιήσεις.

Το ν/σ δίδει ευρύτατα περιθώρια μετεκλογικής ανατροπής του πολιτικού σκηνικού σε κάθε Ο.Τ.Α., ώστε, λίγο καιρό μετά τις εκλογές, αυτό να μην θυμίζει σε τίποτα τις επιλογές των πολιτών, ούτε καν στο ποιες Παρατάξεις θα υπάρχουν και ποιους θα περιλαμβάνουν.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δύο κομμάτων εις σάρκαν μίαν, που ηττήθηκαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014, ομολογεί με τους χειρισμούς της δύο πράγματα: Αφενός μεν ότι θα χάσει και τις επόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όποτε και αν γίνουν και μάλιστα δεν θα καταφέρει να έχει ουσιαστικά ερείσματα στην Αυτοδιοίκηση, αφετέρου δε - και γι’ αυτό το λόγο - ότι επιδιώκει να υπονομεύσει, με μια επίδειξη φτηνού πολιτικού βολονταρισμού, την Αυτοδιοίκηση, όπως και κάθε άλλο θεσμό που δεν ελέγχει.

Εάν αυτό το κατασκεύασμα εφαρμοσθεί, χωρίς στοιχειώδεις δικλείδες διασφάλισης της ομαλής λειτουργίας των Δήμων και των Περιφερειών, με κρατικές υπηρεσίες που αποσύρονται σταδιακά από παντού, οι πρώτοι που θα πληγούν θα είναι οι πιο αδύναμοι. Όσοι έχουν ανάγκη τις κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων, για όσους δηλαδή “η συνέχεια των δημοσίων υπηρεσιών” είναι ζήτημα επιβίωσης. Αλλά και οι επιχειρήσεις, ιδίως οι μικρομεσαίες και οι επαγγελματίες που χρειάζονται μια σταθερή αναπτυξιακή προοπτική. Αλλά όλοι μας έχουμε πλέον καταλάβει ότι δεν έχουμε κάτι να ελπίζουμε από αυτήν την Κυβέρνηση. Μια … αυταπάτη ήταν και θα περάσει.  »

Άρθρο μου για το ν/σ του Υπ.Εσ.

στο αυτοδιοικητικό ενημερωτικό site AIRETOS.GR

« Ο “Κλεισθένης” και η Άνοιξη »

http://www.airetos.gr/giannis-f-iwannidis-dikigoros-tews-gg-ypoyrgeioy-eswterikon-o-%E2%80%9Ckleisthenis%E2%80%9D-kai-i-anoiksi.aspx

« Φέτος μαζί με το Μάη, έπιασες και τη “Μεταρρύθμιση”.  Για να διαπιστώσεις τελικά ότι δεν ήταν καθόλου τυχαία η χρονική σύμπτωση. Τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν σοβαρές και επίσημες τοποθετήσεις από όλους για όλα όσα επιδιώκεται να γίνουν με αυτό το τερατούργημα που παρουσίασε το Υπουργείο Εσωτερικών. Επειδή όμως κάποιοι υπέστημεν το βασανιστήριο να το επεξεργαστούμε σε λεπτομέρεια, ιδού ένα πρώτο σχόλιο, προϊόν αγανάκτησης, γι’ αυτήν την παρωδία νομοθέτησης που βαφτίζεται “μεταρρύθμιση”.

Τη “μεταρρύθμιση” που διαφημίζεται επί 3.5 χρόνια, από το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές έχοντας στο Πρόγραμμά του ότι θα σκίσει τον Καλλικράτη.  Αυτή που άκουγες να εξαγγέλλεται με τόσο πομπώδεις λέξεις, που προμήνυαν κάτι το ριζικό, το ανατρεπτικό, το ανεπανάληπτο. Αυτή για την οποία νομοθετήθηκε Ειδική Επιτροπή (αρ.5 ν.4368/2016), που συνεδρίαζε με ωραίες φωτογραφίες των παρισταμένων, από την οποία τελικά οι προερχόμενοι από τον Α’ βαθμό Αυτοδιοίκησης αποχώρησαν, κάνοντας λόγο για “διάλογο κωφών”.

Βρέθηκες λοιπόν, επιτέλους, ενώπιόν της.  Για να διαβάσεις στο αρ.203 του ν/σ ότι τώρα θα φτιάξουν πολλές άλλες Επιτροπές, απροσδιορίστου αριθμού, για να κάνουν αυτό που ήταν αντικείμενο της πρώτης Επιτροπής.   “Δ.Ε.ΑΝ.Α.Δ.” θα λέγεται κάθε μία από αυτές και η συνταγή τους επαναλαμβάνεται με τα ίδια συστατικά: καταγραφή και αξιολόγηση αρμοδιοτήτων επιπέδων διοίκησης, εγγύτητα, επικουρικότητα, απλοποίηση, ενοποίηση, όλα τα ωραία και πομπώδη του 2016 άντε πάλι απ’ την αρχή.

Ο τίτλος του ν/σ πάντως σε προειδοποίησε, δεν είναι και οι 324 σελίδες “μεταρρύθμιση”.   Ο  νομοθέτης, έβαλε και 50 σελίδες άσχετα (σελ. 274–324).  Ακόμη και εκείνο το ν/σ για τους ΦΟΔΣΑ θυμήθηκε, που πηγαινοέρχεται τα τελευταία χρόνια φέρνοντας σε απόγνωση τους αυτοδιοικητικούς.   “Μεταρρύθμιση” λοιπόν ο νομοθέτης ονομάζει μόνο ένα κομμάτι, το Μέρος Α’.
Οπότε πηγαίνεις στο Μέρος Α’, ξεκινάς να το κοιτάς και, πριν καν το διαβάσεις, η μορφή σου θυμίζει κάτι έντονα: εκείνες τις εργασίες μαθητών, που όταν δεν έχουν τι να γράψουν, βάζουν μεγάλα διαστήματα ανάμεσα στις γραμμές και μεγάλα περιθώρια γύρω γύρω. Ο νομοθέτης για να γεμίσει σελίδες χρησιμοποίησε κάθε δυνατότητα κενού που παρέχει το “word”.   Αυτό παρά λίγο δεν θα ήταν κείμενο με περιθώρια, αλλά λευκές σελίδες με κεντραρισμένο στο κέντρο λίγο κείμενο. 

Προσπερνάς και αυτό -για εμάς τους πρεσβύωπες άλλωστε, παρόμοιες “μεταρρυθμιστικές” πρακτικές είναι πάντα ευπρόσδεκτες- και αρχίζεις να διαβάζεις το «περιεχόμενο».  Τι σου θυμίζει, τι σου θυμίζει…   Μήπως να ανοίξεις τον “Καλλικράτη”, που υποτίθεται ότι θα τον έσκιζαν και θα πρέπει να τον πετάξεις;
Τον ανοίγεις και ξεκινάς να συγκρίνεις λέξη-λέξη.  Περνούν οι σελίδες, περνούν οι ώρες…  Τί διαπιστώνεις λοιπόν ;   Ότι ο νομοθέτης στο “word” ξέρει καλά και το “copy-paste”γιατί έχει αντιγράψει πολυσέλιδα άρθρα του “Καλλικράτη”, βάζοντάς τα μέσα στη “μεταρρύθμιση”, αλλάζοντας μόνο  μια λέξη εδώ, δυο λέξεις εκεί, μισό νομοτεχνικό εδάφιο παραπέρα.

Ένα μόνο, ενδεικτικό παράδειγμα:  Η ριζοσπαστική “μεταρρύθμιση” πλέον βαφτίζει τη “Δημοτική Κοινότητα” και την “Τοπική Κοινότητα” απλώς …“Κοινότητα”.  Αντί να νομοθετηθεί σε μισή γραμμή, πχ “όπου στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο αναφέρονται αυτοί οι δύο όροι, πλέον νοείται [σκέτη!] η Κοινότητα”, υπάρχουν ολόκληρες ενότητες στο ν/σ όπου επαναλαμβάνει ατελείωτες σελίδες του “Καλλικράτη” για να αλλάξει απλά τις συγκεκριμένες λέξεις.  


Αφού λοιπόν έχεις εξαντλήσει τις ώρες, την υπομονή σου, το χαρτί και μελάνι του εκτυπωτή σου άδικα, διαπιστώνεις ότι, από τις 200 επικοινωνιακές σελίδες, μετά βίας να είναι 30 σελίδες οι ουσιαστικές αλλαγές. Από αυτές, σχεδόν όλες “μεταρρυθμίζουν” την εκλογική διαδικασία και ταυτοχρόνως μεμονωμένα σημεία σε διαδικασίες οργάνων Διοίκησης, ώστε αυτά –σε συνδυασμό με το εκλογικό σύστημα-  να καθιστούν πιο ορατά και αναπότρεπτα τα διαλυτικά του αποτελέσματα.

Πέραν των εκλογικών, τα υπόλοιπα είναι μια λίστα ασύνδετων ρυθμίσεων.   Αγνώστου μάλιστα προελεύσεως και σκοπιμότητας, καθώς δεν πρόκειται περί νομοθέτησης από τη λίστα προτεινόμενων ρυθμίσεων που τα θεσμικά όργανα της Αυτοδιοίκησης έχουν επανειλημμένως προτάξει.  Για αυτά τα ευτράπελα, όλοι οι άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενοι, Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες, Δημοτικοί Σύμβουλοι, Περιφερειακοί Σύμβουλοι, υπάλληλοι της Τ.Α. και διάφοροι νομικοί έχασαν ήδη και θα χάσουν άσκοπα τις επόμενες ημέρες ατελείωτες ανθρωποώρες, προκειμένου να προσπαθήσουν να σώσουν τη λειτουργία του θεσμού της τοπικής δημοκρατίας από το ανεύθυνο περιεχόμενο ενός μικροπολιτικού κατασκευάσματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι η “Μεταρρύθμιση” ήρθε μαζί με το Μάη. Ο “Κλεισθένης Νο1” απέδειξε ότι, όπως κάποιοι έχουν αλλεργία στα λουλούδια της Άνοιξης, άλλοι έχουν βαριάς μορφής αλλεργία και στη Μεταρρύθμιση και στην Αυτοδιοίκηση. »

Η σημερινή μου ομιλία στο μνημόσυνο Ελευθερίου και Σοφοκλή Βενιζέλου  :

«  Είναι για μένα ιδιαίτερη τιμή και συγκίνηση ότι ανέλαβα να κάνω αυτήν την ομιλία μετά από πρόταση του Προέδρου του Παραρτήματος Αττικής του "Εθνικού Ιδρύματος Ελευθέριος Βενιζέλος" κ. Γεώργιου Πρασιανάκη. 

Όχι μόνο γιατί εκείνος ως Πρόεδρος θα εδικαιούτο, όπως τα προηγούμενα χρόνια, να ομιλήσει ενώ βέβαια εγώ δεν διαθέτω ούτε το δικό του νεανικό σφρίγος και πάθος, ούτε τη δική του ευρυμάθεια!  

Αλλά κυρίως γιατί θα μιλήσω για τους δύο μεγάλους αυτούς άνδρες, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε και το Σοφοκλή, ιδίως όμως για τον Ελευθέριο Βενιζέλο.  Που αποτελεί πραγματικά μοναδική περίπτωση, όπως θα προσπαθήσω να δείξω με λίγα λόγια.

Πρέπει όμως εισαγωγικά, εφόσον έχουμε τη χαρά να έχουμε μαζί μας το συγγραφέα της πρώτης ολοκληρωμένης βιογραφίας του Ελ. Βενιζέλου, το Γενικό Διευθυντή του Ιδρύματος Νίκο Παπαδάκη, να αναφερθώ στο μνημειώδες έργο, αναφοράς όπως εύστοχα ειπώθηκε, που έφερε σε πέρας.  

Είναι δε πανθομολογούμενο και ότι τέτοιο έργο ως τώρα δεν υπήρχε και ότι θα παραμείνει έργο αναφοράς για πολλά ακόμη χρόνια και ότι είναι αναγκαίο να στηρίξουμε όλοι το πολύτιμο έργο του Ιδρύματος της Χαλέπας, εκεί όπου, στην κοιτίδα του, ακτινοβολεί ο Βενιζελισμός.

Σκεφτόμουν τι σημαίνει για μας σήμερα, για μένα που ο πατέρας μου, 82 ετών, γεννήθηκε λίγες μέρες πριν το θάνατό του, η παρακαταθήκη του Βενιζέλου, τι είναι αυτό που την καθιστά τόσο επίκαιρη.  

Εάν έπρεπε να δώσω δύο επικεφαλίδες, θα έλεγα ότι μοναδικό ήταν και το έργο του ως πολιτικού, μοναδικός ήταν και ως άνθρωπος.

Για το πολιτικό έργο του έχουν ειπωθεί τόσα πολλά που δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνει κανείς τα αυτονόητα. Το ιδιαίτερο στην περίπτωσή του είναι ότι διαμόρφωσε την Ελλάδα όπως την ξέρουμε σήμερα.  

Όχι μόνο όμως όσον αφορά την επικράτειά της, κάτι που εκείνος πέτυχε και με απίστευτο τρόπο.  Εξίσου καθοριστική υπήρξε η συνεισφορά του στη συγκρότηση ενός σύγχρονου συνταγματικού κράτους.  Αυτό είναι κάτι που πλέον σήμερα αναγνωρίζεται από όλους, κάτι τόσο σπάνιο στην πατρίδα μας που έχει μια έφεση στους διχασμούς ή, για να το πω καλύτερα, παρά τους διχασμούς που περάσαμε.

Όλοι σχεδόν οι θεμελιώδεις πολιτικοί μας θεσμοί φέρουν τη σφραγίδα του. 

Για όσους ασχολούμαστε δε με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου, θα αναφέρω μόνο το καίριο παράδειγμα του Συμβουλίου Επικρατείας. 

Σας καλώ να διαβάσετε τις έξοχες παρεμβάσεις του στην Αναθεωρητική Βουλή, με τις οποίες έκαμψε τις ουκ ολίγες αντιστάσεις και επιφυλάξεις για τη δημιουργία του ΣτΕ και την συγκλονιστική ομιλία του την ημέρα της πρώτης συνεδρίασης του Συμβουλίου, που είναι αναρτημένη στην ιστοσελίδα του δικαστηρίου. 

Εξηγούσε πόσο καθοριστική είναι η εμπέδωση και στον τελευταίο πολίτη της αντίληψης ότι ισχύει η αρχή της νομιμότητας έναντι κάθε κρατικού οργάνου. Ότι ο νόμος, όχι το δικαστήριο, είναι πάνω από κάθε δημόσιο υπάλληλο, χαμηλό ή υψηλόβαθμο, πάνω και από τον ίδιον τον Πρωθυπουργό, πάνω και από το Βασιλέα. 

Και είναι ενδεικτικό ότι στην αντίληψή του πρόοδος γενικά και κράτος δικαίου και Συμβούλιο Επικρατείας ειδικότερα, σημαίνει να μην είναι οι Έλληνες έρμαια του κάθε πολιτικού πάτρωνα, να μην έχουν ανάγκη κανενός πολιτικού για να βρουν το δίκιο τους.

Όσον αφορά τώρα τη μοναδικότητα του ανθρώπου, τι να πρωτοπεί κανείς. 

Διάβασα, αγαπητέ κύριε Παπαδάκη, στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος, την πολύ ωραία ομιλία του Γάλλου Πρέσβη στην εκδήλωση που κάνατε πριν λίγες μέρες στη Χαλέπα. Μου έκανε εντύπωση ότι αναφέρθηκε στο κοινώς λεγόμενο, ότι μία έλλειψη της Ελλάδας ήταν ότι δεν περάσαμε Αναγέννηση, για να το καταρρίψει αναφερόμενος στην πνευματική άνθηση που υπήρξε την ίδια εποχή στο Μυστρά - θα μπορούσε βέβαια να προσθέσει και την Κρητική Αναγέννηση… 

Και σκέφτηκα ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι μοναδικός και ως προσωπικότητα γιατί, σε αντίθεση με τον διαδεδομένο στην εποχή μας κατακερματισμό, ήταν ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, δηλαδή αυτό που λέγεται ένας άνθρωπος της Αναγέννησης. Ή από μια άλλη άποψη Αριστοτελικός. Γιατί συνδύαζε με απαράμιλλο τρόπο τη θεωρία με την πράξη, την πολιτική με τη γνώση, την τέχνη με την επιστήμη. 

Ήταν εξαιρετικός νομικός αλλά έγραψε και τη γνωστή καταπληκτική μαντινάδα, "σαν είν’ ο τράγος δυνατός, δεν τόνε στένει η μάντρα, ο άντρας κάνει τη γενιά, κι όχι η γενιά τον άντρα". 

Ήταν Πρωθυπουργός αλλά μετάφρασε το Θουκυδίδη. 

Και ήταν κορυφαίος διπλωμάτης αλλά και μεγάλος επαναστάτης.

Αυτή η τελευταία του ιδιότητα, το θάρρος ιδίως και η γενναιότητα, είναι που τον συνδέουν, είναι το κοινό τους στοιχείο με το Σοφοκλή. 

Ο οποίος είχε την τύχη αλλά και την ατυχία να είναι γιος μεγάλου ανδρός. Αλλά πέρα από τα άλλα χαρίσματά του, τον διέκρινε η ιδίως η γενναιότητα, στοιχείο που ανέδειξε με απαράμιλλο τρόπο ο Γεώργιος Παπανδρέου στο συγκλονιστικό επικήδειό του στην κηδεία του Σοφοκλή Βενιζέλου.

Τελειώνοντας, να αναφέρω ότι δεν είναι τυχαίο ότι στο Βενιζέλο αφιέρωσαν ωραίους στίχους όλοι οι μεγάλοι ποιητές της εποχής του, εγώ θα απαγγείλω το γνωστό ποίημα του Μαλακάση:

"Ναός σου πρέπει, Εσέ, αυστηρός, με δωρικές κολώνες,

που πάνω στην μετώπη του βαθιά να σκαλιστεί

για τους μελλούμενους καιρούς και τους πολλούς αιώνες

– Ελευθερίω τω Ελευθερωτή!"  »

Αύριο Κυριακή, στις 11.00 π.μ., θα έχω τη μεγάλη τιμή να κάνω την καθιερωμένη σύντομη ομιλία στο μνημόσυνο που διοργανώνει κάθε χρόνο το παράρτημα του Εθνικού Ιδρύματος "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος" στην Αθήνα, 

μπροστά από τον ανδριάντα του Βενιζέλου στο πάρκο Ελευθερίας στη Βασιλίσσης Σοφίας, δίπλα από το Μέγαρο Μουσικής.

"Η κορυφή του παγόβουνου" των περιστατικών ρατσισμού, που φτάνουν ως την καταγγελία, παρουσιάστηκε σήμερα στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη τύπου του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας.  

Εδώ το βίντεο με τη σύντομη παρέμβασή μου: 

https://www.facebook.com/100008641501008/videos/1834651580166208/?id=100008641501008

"Ελιθοβολήθησαν οι υαλοπίνακες της προσόψεως και ερυπάνθησαν με συνθήματα φασιστικού περιεχομένου αι παραστάδες της εισόδου του κτιρίου".

Συνέντευξη τύπου του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας για την παρουσίαση της ετήσιας Έκθεσης 2017 θα γίνει την Τετάρτη 28 Μαρτίου 2018 και ώρα 12:00 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ με θέμα συζήτησης "Το ρατσιστικό έγκλημα στην Ελλάδα: συγκριτική παρουσίαση των στοιχείων της Κοινωνίας των Πολιτών και της Ελληνικής Αστυνομίας", ελάτε. 

Να θυμίσω με την αφορμή αυτή ότι οι φασίστες της Κρυπτείας, όταν μας απείλησαν για πρώτη φορά στην Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ήταν λόγω ακριβώς της ενεργού συμμετοχής μας στο Δίκτυο. 

Και όπως μου επισήμανε ο φίλος Αλέξανδρος Σακελαρίου, που είχε αναλάβει μαζί με το Μιχάλη Μωραϊτίδη τη μελέτη του αρχείου και της ιστορίας της Ένωσης, αυτές οι απειλές δεν είναι καινούριες:  Δείτε στη φωτογραφία την κοινή καταγγελία, με ημερομηνία 5 Απριλίου 1966 που υπογράφουν "Δια την Ελληνικήν Ενώσιν υπέρ των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου & του Πολίτου" η Θάλεια Κολυβά και "Δια την Σοσιαλιστικήν Δημοκρατικήν Ένωσιν" ο Στρατής Σωμερίτης.  Σιγά μη φοβηθούμε.

Και εδώ η πρόσφατη φασιστική ρύπανση:

Σημερινό μου κείμενο στην Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ"

"ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ, ΕΤΟΣ 2018.

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=954223

«  Ήταν κάποτε μια καλή εφημερίδα, η Ελευθεροτυπία, η οποία φιλοξενούσε ενδιαφέρουσα αρθρογραφία. Ανάμεσα σε άλλους ακαδημαϊκούς, δημοσίευε σε αυτήν ωραία κείμενα ο καθηγητής του Ποινικού Δικαίου Νίκος Παρασκευόπουλος, υιοθετώντας συνήθως μια ισορροπημένη και τεκμηριωμένη προσέγγιση της επικαιρότητας, που πάντα δίνει ερεθίσματα για γενικότερους θεσμικούς προβληματισμούς.

Στις 5 Ιουλίου του 2009 ο τίτλος ήταν "Τεχνάσματα με τις ευθύνες των υπουργών" (εδώ το άρθρο http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=60582 ).  Αφορμή το αιφνίδιο κλείσιμο της Βουλής, προκειμένου να εξασφαλισθεί η παραγραφή και να επιβληθεί η διακοπή της διερεύνησης σκανδάλων.  Είχαν προηγηθεί τότε και άλλα πρωτοφανή, όπως η αποχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της ΝΔ από τις ψηφοφορίες και η άρνηση Σανιδά να διαβιβάσει στη Βουλή δικογραφίες στις οποίες άλλοι εισαγγελείς είχαν κρίνει ότι "σκόνταψαν" σε ευθύνες υπουργών.

Ο Νίκος Παρασκευόπουλος έγραφε τότε ότι "η πρόσφατη κοινοβουλευτική περιπέτεια κατά τη διερεύνηση υπουργικών ποινικών ευθυνών τραυμάτισε βαριά. Η δυσλειτουργία φάνηκε δομική, αφού καταγράφηκε ως προϊόν τόσο των ρυθμίσεων όσο και της καταχρηστικής εφαρμογής. Η Βουλή εδώ απέτυχε πλήρως".  

Και προσέθετε: "Αν, λοιπόν, η συνταγματική ρύθμιση φάνηκε ανεπαρκής, είναι ιδίως επειδή δεν προέβλεψε μια Βουλή τόσο αδύναμη να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στον ειδικό της δικαιοδοτικό ρόλο". 

Καταδείκνυε δε ότι "το τέχνασμα (της αποχώρησης των βουλευτών της πλειοψηφίας) αποτελεί κατάφωρη κατάχρηση των κοινοβουλευτικών θεσμών. Κατά το ισχύον Σύνταγμα, ο βουλευτής, καλώς ή κακώς, καλείται να κρίνει".

Αναφέροντας το αυτονόητο, ότι "το συμφέρον του τόπου ήταν οι υποθέσεις να διερευνηθούν και να κριθούν οι υπουργοί όπως όλοι οι πολίτες" ο συγγραφέας στηλιτεύει την "ανοίκεια" μεθόδευση του κλεισίματος της Βουλής και γράφει αυτές τις ωραίες φράσεις: "Η δημοκρατία χαρακτηρίζεται από διαβουλεύσεις, διαφάνεια και αλληλοσεβασμό, έστω κι αν η πολιτική της γίνεται προβλέψιμη και δύσκαμπτη, έστω κι αν έτσι κάποτε υστερεί σε στρατηγική ευελιξία. Η πολιτική της δημοκρατίας είναι αδεξιότερη αλλά ηθικότερη (…)".

Είναι πραγματικά μελαγχολικό να διαβάζεις αυτές τις φράσεις τη στιγμή που, με μια αλυσίδα τεχνασμάτων, μεθοδεύσεων, καταχρηστικής ψευδοερμηνείας του Συντάγματος, στρεψόδικης επίκλησης νόμων και κατάφωρης παραβίασης αρχών, η Χώρα ταλαιπωρείται από άλλη μια απόπειρα εργαλειοποίησης του ποινικού δικαίου με οφθαλμοφανείς και φθηνούς πολιτικούς υπολογισμούς.

Ο σκοπός της επιχείρησης είναι προφανής και άλλωστε δεν κρύβεται, ομολογείται ανοιχτά. 

Ας το πούμε με τα λόγια του Νίκου Παρασκευόπουλου σ’ εκείνο το άρθρο: "μια ποινική υπόθεση μπορεί να προκρίνει έμμεσα αλλά αποτελεσματικά τη διακυβέρνηση του τόπου". 

Η φράση βέβαια δικαιολογούσε τότε για ποιο λόγο πρέπει η ποινική ευθύνη των υπουργών να διέπεται από ειδικό δικονομικό καθεστώς...

Στην περίπτωση Novartis συμπυκνώνονται όλες οι παθογένειες, όλες οι πιθανές και απίθανες εμπνεύσεις και τεχνάσματα, όλων των ειδών οι δοκιμασίες για τις αντοχές του Κράτους Δικαίου και της Δημοκρατίας. 

Πρώτα η Εισαγγελία Διαφθοράς ερευνά όσο νομίζει, όπως και για όσο, ακόμα και τώρα, νομίζει, μετά η κυβερνητική πλειοψηφία συστήνει Επιτροπή για όποιους και για ότι νομίζει, τώρα η πλειοψηφία της Επιτροπής (δεν) διερευνά ότι νομίζει, μετά θα επιστραφεί ο φάκελος στη Δικαιοσύνη με μια διαπίστωση παραγραφής και ύστερα θα περιμένουμε να ανοίξει ο επόμενος, μέχρι τις εκλογές, φάκελος, που κάποιος θα νομίζει ότι συμφέρει.

Στο βωμό του απόλυτου σκοπού, της πολιτικής επιβίωσης, χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα. 

Ποδοπατούνται δικαιοκρατικές εγγυήσεις, τα άμεσα όργανα της Πολιτείας αποποιούνται, στρεβλώνουν, εν τέλει ευτελίζουν τη θεσμική τους αποστολή. 

Εάν το τελικό αποτέλεσμα των ενεργειών και παραλείψεων Δικαιοσύνης και Βουλής είναι και η σπίλωση να μείνει και το σκάνδαλο να μη διερευνηθεί και το νοσηρό πολιτικό κλίμα να επικρατήσει, τότε θα πρόκειται για μια συνολική αποτυχία των θεσμών, με πολύ συγκεκριμένες ευθύνες όμως.

Η απόπειρα "πρόκρισης της διακυβέρνησης του τόπου από μια ποινική υπόθεση", υπό τις συνθήκες που τελείται, τραυματίζει βαριά και τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δικαιοσύνη. 

Το ποιος τελικά κερδίζει μένει να το δούμε. Πάντως δεν θα είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας.  »