Άρθρο Φοίβου Ιωαννίδη, “ΤΑ ΝΕΑ”, 4/9/2017
« ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ »
« Όταν πληροφορήθηκα ότι ο Αλέξης Τσίπρας έγραψε άρθρο για τον Ανδρέα Παπανδρέου, σκέφτηκα ότι ως εκπρόσωπος των αρνητικών πλευρών της γενιάς του ο κ. Τσίπρας δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Οι συνομήλικοί του στη Μεταπολίτευση, με ευθύνη όλης της πολιτικής και ακαδημαϊκής ηγεσίας της χώρας, μεγάλωσαν με τη νοοτροπία και την πεποίθηση ότι έχουν μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση. ΄Ετσι, τα όψιμα «σταλινάκια» της εποχής του κατάφεραν μέσα από τα ατελείωτα ψέματα και τις ομολογημένες αυταπάτες να γίνουν κυβέρνηση για να διαλύσουν κυριολεκτικά τη χώρα, της οποίας υποθήκευσαν όλη την περιουσία για 99 χρόνια.
Ο κ. Τσίπρας επιχειρεί μάταια να αντιγράψει τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αλλά, όπως λέει σοφά ο λαός μας, «και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες». Δεν γνωρίζει μέσα στην ημιμάθειά του ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου πριν αναμειχθεί στην πολιτική είχε διαγράψει μια λαμπρή ακαδημαϊκή πορεία στα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και στη συνέχεια στη Σουηδία και στον Καναδά. Ήταν ένας άνθρωπος με τεράστια παιδεία και με πολύτιμες και πολυποίκιλες εμπειρίες πριν γίνει πρωθυπουργός στα 62 χρόνια του. Τροτσκιστής στα πρώιμα νιάτα του, βαθύς γνώστης του μαρξισμού, που αρνιόταν όμως τις αθλιότητες του σταλινισμού.
Σε μια συνάντηση που είχα μαζί του στο Λασίθι, στον νομό μου, όπου ερχόταν κάθε καλοκαίρι, έφερα στη συζήτηση το εξαιρετικό βιβλίο του Αρθουρ Κέσλερ «Το μηδέν και το άπειρο». Απάντησε αμέσως «α, έτσι μεταφράστηκε στα ελληνικά το κλασικό αυτό έργο "Darkness at Noon", το οποίο δείχνει όλο το δράμα των δικών της Μόσχας, που ως γνωστόν ξεκλήρισαν όλη την ηγεσία της μεγάλης Ρωσικής Επανάστασης». Συμπλήρωσε δε ότι «εξίσου σπουδαίο είναι και η "Ισπανική Διαθήκη" του ίδιου συγγραφέα, που είχε καταδικαστεί σε θάνατο κατά τον ισπανικό εμφύλιο, όπου είχε πολεμήσει ως εθελοντής κατά των φασιστών του Φράνκο. Και σώθηκε τελικά χάρη στην επέμβαση της Αγγλίας».
Ο Ανδρέας Παπανδρέου βασανίστηκε επί δικτατορίας Μεταξά και έφυγε κατόπιν στις ΗΠΑ. Μετά τον πόλεμο συνόδευσε τον εκπρόσωπο της Ελλάδας Κυριάκο Βαρβαρέσο στη Διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς, όπου αποφασίστηκε από τους νικητές η δημιουργία του ΔΝΤ. Εκτός, όμως, από τις εξαιρετικές εμπειρίες της ακαδημαϊκής του ζωής, συμμετείχε σε όλους τους πολιτικούς, δημοκρατικούς αγώνες στις ΗΠΑ και στήριξε τον Τζον Κένεντι στις προσπάθειές του για εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος, προσπάθεια που ανεκόπη με τη δολοφονία του αμερικανού προέδρου. Τέλος, γνώρισε και την πολύτιμη εμπειρία της φυλάκισης σε απομόνωση, στις φυλακές Αβέρωφ, απειλούμενος με καταδίκη εις θάνατον.
Πώς και σε τι μοιάζει με τον τυχερό κ. Τσίπρα, που τολμά να συγκρίνεται μαζί του; Δεν μισώ ούτε φθονώ τον Πρωθυπουργό Τσίπρα για την τύχη του. Θυμίζω όμως την αρχαιοπρεπή ρήση «ουκ αρέσει μοι τύχη πολλά γελώσα». Και ακόμη ότι ο Σαίξπηρ έγραψε ότι «το κακό που θα πράξουν στη ζωή τους οι άνθρωποι ζει και ύστερα από αυτούς». Στους νεαντερτάλιους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ιδιαίτερα στον κ. Τσίπρα που έγινε πρωθυπουργός της χώρας μόλις έκλεισε τα 40 του, χωρίς να έχει προηγουμένως κάνει τίποτε στη ζωή του, αφιερώνω το εξαιρετικό σονέτο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου: «Τον ήρωα τον γνωρίζεις από την πτώση και τον δειλό από το ανέβασμα που δεν το αξίζει. Του πρώτου το όνομα το ψιθυρίζει στα αφτιά του λαού ένας άγνωστος με πλούσια γνώση. Του άλλου το όνομα το σαλπίζει και με τα τύμπανα το διαφημίζει στην αγορά ο εσμός των εργολάβων». »
