Άρθρο Φοίβου Ιωαννίδη, "ΤΑ ΝΕΑ", 22/4/2017

"Πενήντα χρόνια πριν"

http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5440638/penhnta-xronia-prin/

Σαν χθες, ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, ξημέρωνε η καταραμένη 21η Απριλίου 1967, με τα τανκς στους δρόμους της Αθήνας.

Λίγο καιρό πριν, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ανησυχώντας για ωμή κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος, κάλεσε την Κεντρική Διοίκηση της Νεολαίας της Ενωσης Κέντρου (Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία - ΕΔΗΝ) στο Καστρί και μας είπε: «Πρέπει  να είστε πολύ προσεκτικοί. Δεν πρέπει να προβάλλετε συνθήματα ευθέως κατά του Στέμματος, όπως "η Αυλή να μαντρωθεί" ή "πάρ' τη μάνα σου και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός". Η Ενωση Κέντρου δεν θέτει καθεστωτικό ζήτημα. Ζητούμε απλώς την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας».

Στην παρατήρησή μας ότι δεν θα τολμήσουν, με τον λαό οργισμένο και ξεσηκωμένο, να προχωρήσουν σε δικτατορία, μας απάντησε: «Προσέξτε, παιδιά μου. Η εποχή των γρεναδιέρων έχει περάσει, όταν μετά τους πρώτους πυροβολισμούς, μέχρι να ξαναγεμίσουν, ο λαός ορμούσε και τους έπαιρνε τα όπλα. Οι σύγχρονες στρατιωτικές δικτατορίες δεν αντιμετωπίζονται με λαϊκές εξεγέρσεις. Ο άοπλος λαός δεν μπορεί να κάνει τίποτε μπροστά στα τανκς και τα πολυβόλα».

Ημουν από αυτούς που θεωρούσα τον κίνδυνο της δικτατορίας υπαρκτό και είχα, ως υπεύθυνος της ΕΔΗΝ Κρήτης και Δωδεκανήσου, προετοιμάσει την αντίσταση ιδίως στο Ηράκλειο, όπου η οργάνωση της ΕΔΗΝ ήταν πολύ ισχυρή.

Δυστυχώς την ημέρα που η χούντα κήρυξε τον στρατιωτικό νόμο βρισκόμουν στην Αθήνα. Πάντως τα στελέχη της ΕΔΗΝ στο Ηράκλειο συγκεντρώθηκαν, όπως είχαμε σχεδιάσει, στο κέντρο της πόλης, μπροστά από τη Νομαρχία. Γίνονταν συγκρούσεις με την Αστυνομία, η οποία ωστόσο δεν έκανε χρήση των όπλων. Μετά το μεσημέρι, όμως, εμφανίστηκε στρατιωτική μονάδα με επικεφαλής έναν λοχαγό, η οποία απωθούσε βίαια τους διαμαρτυρόμενους νέους, κάνοντας και χρήση όπλων, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στο γόνατο ο εδηνίτης Αγγελος Τσαγκαράκης και να μείνει έκτοτε χωλός.

Συνελήφθησαν τελικά μερικοί νέοι, μεταξύ των οποίων τα αδέλφια μου Μάριος και Κάτια Ιωαννίδη, ο Γιάγκος Σκουλάς, ο Μιχάλης Γιαννακάκης, ο Δημήτρης Καλαϊτζάκης, ο Α. Μαρματάκης, ο Ηρακλής Ξενικάκης, που παραπέμφθηκαν στο Εκτακτο Στρατοδικείο Χανίων και καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης από τρία ως πέντε χρόνια. Δυστυχώς όμως, εκείνη την πρώτη μέρα, μόνο στο Ηράκλειο υπήρξε δυναμική αντίσταση, ενώ και στα Γιάννινα έγινε συγκέντρωση από μερικούς φοιτητές.

Σε εκείνη τη συνάντηση στο Καστρί, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου μάς έλεγε ότι οι δικτατορίες δεν πέφτουν από λαϊκές εξεγέρσεις, είχε προσθέσει και το εξής προφητικό: «Οι στρατιωτικές δικτατορίες δεν πέφτουν παρά μόνο μέσα από εθνικές καταστροφές. Και πάντως θα έχει απολεσθεί η γενεά σας». Οπως δυστυχώς συνέβη με την τραγωδία της Κύπρου.

Άρθρο Γιάννη Φ. Ιωαννίδη, στην "Εφημερίδα των Συντακτών", 6.4.2017

« ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ »

http://www.efsyn.gr/arthro/dikaiomata-kai-dimosionomiki-prosarmogi

« Αν ανατρέξει κανείς στο χρονολόγιο που βρίσκεται στην ιστοσελίδα του, θα ανακαλύψει ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Μάρτιο του 1947 [¹]. 

Μόλις λοιπόν συμπλήρωσε, αισίως, 70 χρόνια καριέρας. Ο Μάρτιος είναι, τελικά, μήνας σημαντικών γενεθλίων, αν και τα εξηντάχρονα της Συνθήκης της Ρώμης γιορτάστηκαν την περασμένη εβδομάδα με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε κλίμα κατήφειας και προβληματισμού.

Ο υπαινιγμός για τη σύμπτωση των γενεθλίων Ε.Ε. και ΔΝΤ αφορά, μεταξύ άλλων, και την αποδεδειγμένα προβληματική σχέση θεμελιωδών δικαιωμάτων, κράτους δικαίου και προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής.  Αν σε έναν τομέα αυτή η σχέση εμφανίζεται ως ευθέως ανταγωνιστική, αυτός είναι των εργασιακών σχέσεων.  Είναι γνωστό ότι σχεδόν σε κάθε χώρα όπου εφαρμόστηκαν τέτοια προγράμματα, με την ευθεία ή έμμεση εμπλοκή του ΔΝΤ, θεωρήθηκαν αυτονόητα υλικά της εφαρμοστέας συνταγής η απελευθέρωση και η "ευελιξία" της αγοράς εργασίας, η μείωση των μισθών και η υποβάθμιση των ατομικών και συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων.

Κι όμως. Η εμπειρία δείχνει, όπως και οι επιστημονικές μελέτες που πλέον είναι διαθέσιμες, ότι οι συνταγές αυτές αμφισβητούνται, όχι μόνο με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και συνταγματικών δικαιωμάτων, αλλά και από τη σκοπιά της οικονομικής αποτελεσματικότητας.

Είχα την τιμή να εκπροσωπήσω την Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου σε εκδήλωση του ΟΗΕ στη Γενεύη, που συνδιοργανώθηκε από το γραφείο του ύπατου αρμοστή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Ιδρυμα Friedrich Erbert Stiftung του SPD.

Αφορμή ήταν η παρουσίαση έκθεσης του ειδικού για το θέμα εισηγητή ΟΗΕ κ. Bohoslavsky, στην οποία καταδεικνύεται τεκμηριωμένα, όχι μόνο η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους δικαίου από τα προγράμματα που έχουν κατά καιρούς επιβληθεί σε διάφορες χώρες, αλλά και η αμφίβολη αποτελεσματικότητα της υποβάθμισης των ατομικών και συλλογικών εργασιακών δικαιωμάτων, ακόμα και με τα στενά κριτήρια της δημοσιονομικής προσαρμογής [²].

Από τη μεριά μου, σε συνέχεια και των αποφάσεων που έχουμε πάρει ως Εθνική Επιτροπή [³], ανέδειξα το ελληνικό παράδοξο:  Ναι, κι εδώ μειώθηκαν διά νόμου μισθοί, κατώτατοι και μη, κατά παράβαση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (ΣΣΕ), απορρυθμίστηκε το σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων, επιδιώχθηκε συστηματικά η αποδυνάμωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αυξήθηκε η ευελιξία στον χρόνο εργασίας, συρρικνώθηκαν δικαιώματα, εγγυήσεις και αποζημιώσεις των απολυόμενων.

Πρωτοτυπούμε όμως διεθνώς, διότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε τέτοιο αίτημα!

Οι κοινωνικοί εταίροι σε επανειλημμένες κοινές παρεμβάσεις τους έχουν τονίσει ότι ούτε τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας ούτε, βέβαια, τα αμιγώς δημοσιονομικά συνδέονται με το σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων ή τον κατώτατο μισθό. Αλλά η συμφωνία των κοινωνικών εταίρων απεδείχθη τότε ανίσχυρη απέναντι στις εμμονές του ΔΝΤ.

Σε μια χώρα όπου το μείζον πρόβλημα είναι η φοροδιαφυγή και η (απολύτως ευέλικτη…) αδήλωτη εργασία, αυτό που θα περίμενε κανείς είναι να ζητηθεί από την κυβέρνηση και να παρασχεθεί από τους εταίρους και δανειστές τεχνική βοήθεια σε δύο τομείς:

1) Στην προσπάθεια καταπολέμησης της εισφοροδιαφυγής και της ανασφάλιστης εργασίας, ώστε να αυξηθούν τα έσοδα και να μειωθεί ο αθέμιτος ανταγωνισμός.

2) Στη δημιουργία ενός αξιόπιστου μηχανισμού παρακολούθησης και αξιολόγησης της εφαρμογής του προγράμματος και των επιμέρους μέτρων πολιτικής, όσον αφορά τις επιπτώσεις τους στα θεμελιώδη δικαιώματα και τις εργασιακές σχέσεις.

Εύχομαι, ειλικρινά, κάθε επιτυχία στην υπουργό Εργασίας στις σχετικές διαπραγματεύσεις.

Θα έχει, φαντάζομαι, ξανασκεφτεί το τελευταίο διάστημα αρκετές φορές την προεκλογική της δήλωση του 2015, ότι οι πολιτικοί της αντίπαλοι διαπραγματεύονταν «σκυφτοί», γι’ αυτό και δεν τα κατάφεραν τότε καλά με τις συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματα.

Μακάρι αύριο η κυρία υπουργός να τα αυξήσει. Αν μη τι άλλο, ας αξιοποιήσει ότι ακόμα και το ΔΝΤ φαίνεται τελευταία να αναγνωρίζει πως δεν επιβεβαιώνεται "στατιστικά" η επιτυχία όλων των υλικών της δοκιμασμένης συνταγής του [⁴]. »

[¹] www.imf.org

[²] documents-dds-ny.un.org

[³] Διαθέσιμες στην ιστοσελίδα μας 

[⁴] «In contrast, labor market regulation is not found to have statistically significant effects on total factor productivity, possibly owing to difficulty in measuring the degree of labor market flexibility across countries» (σελ. 105)