Κείμενό μου στο ένθετο "Ιδεογράμματα" στη "Νέα Σελίδα",
22/10/2017
« Μαύρα μαντάτα από τον Ασπρόπυργο »
« Ας κάνουμε μια άσκηση μνήμης. Ας δούμε τι γράφονταν σε σοβαρά έντυπα, τι λέγαμε σε συνέδρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και σε ημερίδες ανθρωπιστικών επιστημών για τα ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού πολλά χρόνια πριν από το πρώτο μνημόνιο. Θυμάμαι, αρχές της περασμένης δεκαετίας, να διαβάζω για τον κίνδυνο σύνδεσης κοινωνικού περιθωρίου και οργανωμένου εγκλήματος σαν μια προοπτική που, αν επαληθευόταν, θα αποτελούσε εφιαλτική εξέλιξη, δύσκολα αναστρέψιμη.
Κι όμως. Αφήσαμε, ως πολιτεία, αμέριμνοι να σιγοβράζει στην «άκρη της πόλης» το καζάνι της περιθωριοποίησης μιας γενιάς. Ανεχτήκαμε, για να μην πω χωροθετήσαμε, δίπλα στην κατοικία των κοινωνικά πιο αδύναμων τη γειτνίαση ανάμεσα σε "οχλούσες" χρήσεις της βιομηχανίας και της διαχείρισης απορριμμάτων, με την αυτοσχέδια ανακύκλωση κλοπιμαίων, τη συγκέντρωση της παράνομης μεταποίησης, τις μάντρες και τις αποθήκες κάθε είδους λαθρεμπορίου.
Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, συνέβη πριν από μας σε ουκ ολίγες πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής. "Πίσω απ’ τη βιτρίνα όλα αυτά", έλεγε ένα παλιό τραγούδι των Κ. Τριπολίτη και Γ. Χατζηνάσιου. Και μια μέρα ξυπνήσαμε σε μια χώρα, όπου, έπειτα από χρόνια ανοχή στον ρατσιστικό λόγο και την εθνικιστική ρητορεία, μετά την ανάδυση νεοναζιστών στο πολιτικό προσκήνιο, τώρα βλέπουμε άναυδοι συμμορίες -οργανωμένες πιθανόν, αλλά κάποιες ίσως και αυτοσχέδιες, δεν ξέρω τι είναι πιο τρομακτικό- να επιτίθενται συστηματικά στους πιο αδύναμους των αδυνάμων. Σε εργάτες γης από την άλλη άκρη της γης.
Οι συγκλονιστικές τους μαρτυρίες τα λένε όλα, παραστατικά και με λίγες λέξεις. Μιλούν για τη βιαιότητα των επιθέσεων, από τύχη δεν υπάρχει νεκρός. Για την ανανδρία τους επίσης. Πολλοί μαζί, με φονικά όργανα χτυπούν ανυπεράσπιστους, πεσμένους στο έδαφος ανθρώπους. Και οι επιθέσεις στοχεύουν συστηματικά μετανάστες, πολλοί εξ αυτών από το Πακιστάν και "χωρίς χαρτιά". Αναδεικνύεται και με αυτή την ευκαιρία πόσο κρίσιμες ήταν ορισμένες "αντιρατσιστικές" διατάξεις, ειδικά αυτές για την προστασία θυμάτων και μαρτύρων από την απέλαση, χωρίς τις οποίες δεν διασφαλίζεται η δίωξη σοβαρών αδικημάτων.
Εκείνο που, πάντως, εντυπωσιάζει είναι τα διαχρονικά αργά αντανακλαστικά της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης. Φαίνεται ότι, όπως και με την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, αν δεν υπάρξει έντονη κοινωνική πίεση, παρά τα αλλεπάλληλα και κάθε άλλο παρά μεμονωμένα περιστατικά, ο κατασταλτικός μηχανισμός δεν συγκινείται.
Η Ελληνική Δικαιοσύνη έχει σε μεγάλο βαθμό αποδυναμωθεί, οι λειτουργοί της έχουν συχνά χαμηλή αυτοεκτίμηση και γραφειοκρατική – "δημοσιοϋπαλληλική" προσέγγιση των καθηκόντων τους. Σε αυτό το πλαίσιο, η τιμώρηση των ρατσιστικών εγκλημάτων καθίσταται προβληματική και απαιτείται η μεγαλύτερη δυνατή εγρήγορση όλων μας. Γι’ αυτούς τους λόγους η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κατέθεσε, από κοινού με άλλες οργανώσεις, μηνυτήρια αναφορά στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για τα συνεχή κρούσματα ρατσιστικής βίας στον Ασπρόπυργο ( https://goo.gl/Kdnb2v ).
Οπως και με τη δίκη της Χρυσής Αυγής, έτσι και με τις επιθέσεις στον Ασπρόπυργο, όταν το κράτος εκπληρώνει το μίνιμουμ της αποστολής του, η κατάσταση στους δρόμους και στις γειτονιές αλλάζει. Αν και αναγκαίο, αυτό δεν είναι αρκετό.
Πρέπει να ασχοληθούμε με τα αίτια -θεσμικά, οικονομικά και πολιτισμικά- των κάθε λογής αποκλεισμών, να θέσουμε ως προτεραιότητα τη δημιουργία μιας περιεκτικής κοινωνίας, στην οποία όλοι θα μπορούν να συμβιώνουν ειρηνικά.
Αν μη τι άλλο, γιατί είναι κρίμα κι άδικο να κακοποιούνται οι σύγχρονοι μέτοικοι στις παρυφές της αρχαίας Ιεράς Οδού. »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου